Her zorluğa katlanıp bir de üstüne hem fiziksel hem de psikolojik şiddet görmek... Kadın olmak bu kadar mı değersizleşti gözümüzde? Bizleri her zaman sarıp sarmalayan, geceleri uykusuz kalıp sıcaklığıyla içimizi ısıtan annelerimizin değeri böyle zalimce mi karşılık bulacaktı?
Kadın olmak her zorluğa göğüs germek, her düştüğünde sessizce o içindeki kırıkları toplayıp tekrar ayağa kalkmak demekken neden her şartta yalnız bırakılmaya mahkum ediliyordu ki?
Daha küçücük kız çocuğu iken fikri dahi sorulmadan evlendirilip hayata (!) ki o bilmediği hayata alışmak zorunda bırakılmıştı.
Üstüne bir de rahat bırakmıyoruz kadınları, her gün onlarca kadın cinayetleri, tacizler derken bu dünyanın artık kadınlara dar geldiğini iliklerime kadar hissediyor olmanın acısını yaşıyorum maalesef.
Düşündükçe, o çığlıkların beynimde zonklayışını hayatı sorgulamamak bu kadar kötülüğün içinde barınıyor olmak bir kez daha bu dünyaya kadın olmanın ne kadar ağır geldiğini gösteriyordu.
Ey içinde karanlıklar barındıran dünya rahat bırak artık kadınların aydınlık günlerine giden yollarını ....
